Ingezonden brief: Scheidsrechters zijn ook mensen

Ingezonden brief: Scheidsrechters zijn ook mensen

Ingezonden brief van jonge scheidsrechtster Roos van Beek:

Raar, gek en vreemd. Een paar woorden die nog netjes omschrijven hoe wij scheidsrechters genoemd worden. Wie haalt het dan ook in zijn hoofd om scheidsrechter te worden? Niet veel mensen, want er is een aardig tekort in ons kleine handballandje. Waarom zou je? Je doet het nooit goed, wordt misschien zelfs uitgescholden. Je bent de boeman van het handbal.

Verenigingsscheidsrechters zijn er wel voldoende. Gelukkig. Maar je kunt de vader van Sara uit de D2, die op zaterdagochtend een jeugdwedstrijdje bij de C3 fluit, ’s avonds niet naar Sittard sturen voor een BENE-Leagueduel bij LIONS. Waarom gaan handbal liefhebbers, die af en toe een fluitje in hun mond stoppen, vaak niet verder dan fluiten op de vereniging? Ze vinden het goed zo. Of, ze willen er niet te veel tijd in stoppen. Zonde.

Op afdelingsniveau lopen nog genoeg (vaak wat oudere) scheidsrechters rond die aan het einde van hun carrière zijn. Zij genieten en hebben elk weekend nog heel veel plezier in het fluiten. Maar het is de hoogste tijd voor een nieuwe generatie. Die komt er ook zeker aan, maar geloof me, het is echt niet veel. De Jonge Scheidsrechters Opleiding (JSO) ging seizoen 2017/18 niet door. Hoe kan dat? Zo veel handballers in Nederland, maar niemand wil fluiten! Misschien verander je van gedachten, na het lezen van dit stuk. Tenminste, dat is wel mijn doel. Ik heb er geen seconde spijt van gehad, dat ik wel die ‘grote’ stap van verenigings- naar bondsscheidsrechter heb gemaakt.

Het begon allemaal met een vervelende knieblessure. Daardoor ben ik gaan assisteren bij mijn toenmalige team, om zo toch nog bij het spelletje betrokken te zijn. Helemaal stoppen met handbal, dat kon ik écht niet. Maar het bleef kriebelen. Ik wilde niet buiten, maar binnen de lijnen staan. Dus kocht ik een fluitje, leende een gele en rode kaart uit de kantine en begon bij de E-tjes. Het was leuk, ik had er plezier in en wilde meer. Een maand later floot ik de meiden waarmee ik getraind had. Ik was op dat moment zo zenuwachtig, ik stond te trillen op het veld. Maar het was leuk. Stiekem omdat ik mijn vriendinnen een gele kaart kon geven en met 2 minuten naar de kant kon sturen. Heerlijk en een beetje gemeen, nu ik er zo over nadenk. Een half jaar later floot ik mijn eerste jeugdwedstrijd als bondsscheidsrechter-in-opleiding, 30 minuutjes verderop in Nibbixwoud. Het was nu niet leuk meer, maar fantastisch. Toen ik thuis kwam, kreeg ik een berichtje van een van de speelsters met mooie complimenten. Vanaf toen wist ik het zeker, ik wil hier mee verder! Op ons eerste toernooi in Aalsmeer, heb ik nog meer jonge scheidsrechters leren kennen. Gekke mensen zijn het. Gelukkig ben ik net zo gek, dus ik voelde me meteen helemaal thuis.

Afgelopen seizoen, floten wij onze eerste landelijke wedstrijd in de Jeugddivisie Dames A. De zenuwen waren natuurlijk weer aanwezig. Daarna kwamen er ook wedstrijden, waar we foutjes maakten. Commentaar, het publiek roept niet de leukste dingen naar je, coaches die jou proberen te coachen in plaats van het eigen team. Niet alleen spelers gooien wel eens mis, of staan te slapen in de dekking. Ook scheidsrechters maken fouten. Wij zijn ook gewoon mensen, hoor. Kritiek hoort er bij.

Ik ben gestopt met mijn toenmalige koppelgenoot, er kwam een mindere periode, ik heb zelfs overwogen om te stoppen. Maar ik dacht weer aan hoe leuk het fluiten is en alles er omheen. Alle begin is moeilijk, zo ook het wennen aan de kritiek. Wij scheidsrechters zijn raar, gek en vreemd, dat klopt. Maar scheidsrechters zijn ook mensen. Hele mooie mensen, die het spelletje mogelijk blijven maken. We trainen dan misschien niet vier keer per week, maar besteden wel tijd om spelregels te leren, onze conditie op peil houden, videobeelden bekijken, bijeenkomsten bij te wonen, ga zo maar door. Dat allemaal om jullie wedstrijden te fluiten.

Lieve allemaal, pak net zoals ik een fluitje en kaarten uit de kantine en begin bij de E-tjes. Ook doe je het niet alleen, je fluit met z’n tweeën. Vraag je beste vriendin, handbalmaatje, of je collega uit de sportkantine. Vergeet niet dat je ook gewoon kan blijven handballen! Maar misschien kom je als scheidsrechter zelfs verder, als je dat wilt. Ik zelf was als handbalster nooit zo ver gekomen als nu als scheidsrechter. Volgend seizoen fluiten wij in de Eerste Divisie dames als 18 en 19-jarige meiden. Gaaf hè? Ik raad het echt iedereen aan. Ben je nog steeds niet overtuigd? Je reiskosten worden betaald en je krijgt een leuke wedstrijdvergoeding. Hoe verder je komt, hoe meer ;). Dus wees een beetje gek, schrijf je in voor een cursus en wie weet zie ik je snel!